မိုးေရးေစ်းက ထြက္လာေတာ႔ ေအာက္က်င္းက မေငြၾကည္နဲ႔ ေတြ႕ၿပီး မုန္႔၊ လၻက္ရည္ ဧည့္ခံပါရေစ ဆိုလို႔ ေစ်းေပါက္က ဆိုင္မွာ
စားရင္း ေသာက္ရင္း ေ႐ွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေလးေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။
"က်မက ခု…ေဂၚရခါးကုန္းမွာ ေနတာ ဆရာ။ ဆရာမ ေဒၚစိမ္းတို႔အိမ္ ဝယ္လိုက္တာ။
ဆရာမတို႔က တမူးမွာ မေနၾကေတာ႔ဘူး။ ေျပာင္းသြားၾကၿပီ"
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တမူးမွာေနစဥ္က ေဂၚရခါးကုန္းက ဦးပိုတို႔အိမ္
အေပၚ ထပ္မွာ အငွား ေနခဲ႔ၾကပါေသးတယ္။
ဆရာလူပ်ိဳေတြ တစ္ၿပံဳႀကီး စုေနၾကတဲ႔ အိမ္ရဲ႕ လမ္းတစ္ဘက္ ဓါးလြယ္ခုတ္က အိမ္ႀကီးက
တပည့္တို႔ခ်စ္တဲ႔ အသားဝင္းဝင္း၊ ႏွာတံစင္းစင္း၊ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး၊ မ်က္ေတာင္ေကာ႔ေကာ႔၊
မ်က္ခံုးေကြးေကြး၊ ကိုယ္ဟန္ေက်ာ႔ ေက်ာ႔နဲ႔ 'နတ္ျပည္ ေျခာက္႐ြာ၊ ဘံုက လာတဲ႔' ဆရာမညီအမ
ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ေလ။
ေဂၚရခါးကုန္းမွာ ေနတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔အုပ္စု
အေတာင္႔ဆံုးပါပဲ။ ကိုေဇာ္လင္း၊ ကိုထြန္းလင္း၊
ဦးခ်စ္သိန္း၊ ဦးမာစိန္၊ ဦးမာ၊ ဦးသန္း၊ ဦးတင္ဝင္း၊ ဦးေအာင္ေစာေဝၿမိဳင္၊ ဦးျမင္႔ေဆြနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ ေပါင္း ဆယ္ေယာက္ပါ။
ေရာက္ခါစက ကၽြန္ေတာ္႔ အိမ္ေထာင္စုဇယားမွာ
တစ္ေယာက္တည္း ပါ။ မိန္းမ'မရဘဲ လူဦးေရ တိုး…တိုးလာလိုက္တာ (လ.ဝ.က)ေတာင္ မ်က္လံုး ျပဴးယူရတယ္။
အေပၚထပ္ ၾကမ္းခင္းျပည့္ တန္းစီ အိပ္ၾကရပါတယ္။ ေအာက္ထပ္ မီးဖိုခန္း က်ဥ္းက်ဥ္းမွာ
ခ်က္ျပဳတ္၊ စားေသာက္ၾကပါတယ္။ ကိုေဇာ္လင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က
စားဖိုမွဴးခ်ဳပ္၊ ဦးခ်စ္သိန္းနဲ႔ ကိုထြန္းလင္းက လက္ေထာက္ စားဖိုမွဴး၊ က်န္တဲ႔သူေတြကေတာ႔
ေတာက္တိုမယ္ရကိစၥေတြ လုပ္ရပါတယ္။
ဆရာမေဒၚစိမ္းက ဦးမာစိန္ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ခ်က္တာ တစ္ခါမွ
မေတြ႔ဘူး ေျပာလို႔၊ မာစိန္က ထင္းခြဲ၊ ေရဆြဲတဲ႔အခါမ်ိဳးမွာ လမ္းတစ္ဘက္က ၾကားေအာင္ ေအာ္…ေအာ္ၿပီး အလုပ္လုပ္ပါတယ္။
"ေဟာဒီက ထင္းခြဲတာ၊ မာစိန္ပါဗ်ိဳး…"
"မာစိန္ႀကီး ေရဆြဲေနပါၿပီ ခင္ဗ်ား…"
မီးဖိုခန္းက က်ဥ္းေတာ႔ ထမင္းစားရင္ ႏွစ္သုတ္ခြဲမွ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဘယ္သူမွ ေနာက္မခ်န္ရဲဘူး။ ေနာက္က်ရင္ စားစရာ
မက်န္ဘဲ ေဆး စရာေတြပဲ က်န္မွာေလ။ စားပြဲပု ဝိုင္းဝိုင္းေသးေသးေလးကို လူႏွစ္ထပ္ ရံလိုက္
ပါတယ္။ လက္တံ႐ွည္ ဦးခ်စ္သိန္းနဲ႔ ကိုသန္းက အျပင္ထပ္မွာ
အၿမဲေနရတာပါ။ အတြင္းထပ္က စားဖိုမွဴးခ်ဳပ္ ႏွစ္ဦးနဲ႔ ဦးရာလူ ရတယ္။ ေနာက္က်တဲ႔သူ
အျပင္ ထပ္မွာပဲ ေနရမွာပါ။ ေခြ်းတလံုးလံုးနဲ႔ လုယက္မၽွတၿပီး စားရတာ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္း
ပါတယ္။
ကိုျမင္႔ေဆြ ေရာက္စက သူ႔အိမ္ကေန ၾကက္သားေၾကာ္ ပုလင္းေလး ပါလာပါတယ္။ အဲဒီေန႔က
ဝက္သားခ်က္တာ၊ ဘာနဲ႔ေရာသလဲ မမွတ္မိပါ။
"ကြ်န္ေတာ္ ဝက္သားမစားဘူး"
ကိုျမင္႔ေဆြက သူ႔ၾကက္ေၾကာ္ပုလင္းေလး ခ်ၿပီးစားပါတယ္။ ပုလင္းက ခပ္ေသးေသး၊ ေနာက္ရက္ေတြလည္း
က်န္ေသး၊ စားၾကပါအံုးလည္း မေျပာ ေတာ႔ က်န္တဲ႔သူေတြ ႏိႈက္ရခက္ေနပါတယ္။ အုပ္စုဟင္းနဲ႔
ဟန္မပ်က္ စားေနရ ေပမယ္႔ မာစိန္ႀကီး ၾကက္ေၾကာ္ပုလင္းကို မၾကာမၾကာ မ်က္ေစ႔ကစားေနတာ ဦးခ်စ္သိန္းက
ရိပ္မိတယ္။ မာစိန္က အႀကံနဲ႔ အခ်ိန္ဆြဲ စားေနတာ။ ကိုျမင္႔ေဆြ ထသြားမွ ႏိႈက္စားမယ္ေပါ႔။
ဒါေပမယ္႔ ကိုျမင္႔ေဆြက သူလည္း စားလို႔ၿပီးေရာ ပုလင္းေလး ေကာက္သိမ္းသြားပါတယ္။
"မာစိန္…မင္းမ်က္လံုး ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ ငါ သိတယ္ေနာ" လို႔ ဦးခ်စ္သိန္းက
တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာလိုက္ေတာ႔၊ မာစိန္က ထမင္းပြဲႀကီး ကိုင္ၿပီး ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္ရင္း-
"ေအးကြာ… အျမင္နဲ႔ပဲ အရသာခံလိုက္ရတာပဲ"တဲ႔။
တစ္ေန႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ေစ်းသြား၊ အျပန္မွာ က်က်နန
ခ်က္ျပဳတ္၊ နံက္စာစားဖို႔ လူစံု ဝိုင္းလိုက္ၾကပါတယ္။
စားပြဲေပၚမွာ မံုညင္းဟင္း ပူပူေႏြးေႏြး၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေထာင္း၊ ႏွစ္ခြက္တည္းပါ။
"ဝက္သားဟင္း ေရာဟ"
မာစိန္က မနက္ေစ်းသြားၿပီး သူကိုယ္တိုင္ ဝယ္ခဲ႔တဲ႔ ဝက္သားဟင္း မျမင္လို႔ ေမးလိုက္တာပါ။
စားပြဲဝိုင္းေဘးက မီးဖိုခြင္ေပၚမွာ ပြက္ပြက္ဆူေနတဲ႔
ဝက္သားဟင္းအိုး။ အေငြ႕ေထာင္းေထာင္း ထလို႔။ ဂ်င္း၊
ၾကက္သြန္ျဖဴနံ႔ေလးကလည္း သင္းလို႔။
"အဲဒါ ညေနစာ။ ႏိႈက္စားတဲ႔လက္ ေယာင္းမနဲ႔ အႏွက္ပဲ"
ကိုေဇာ္လင္းက ႀကိမ္းလိုက္ပါတယ္။
"သူငယ္ခ်င္းရာ အသားစားခြင္႔ မေပးလည္း အေငြ႕ေလးေလာက္ ေတာ႔ ခြင္႔ျပဳပါကြာ"
မာစိန္က ေျပာေျပာဆိုဆို ဟင္းအိုးအဖံုး ဖြင္႔ၿပီး တေထာင္းေထာင္း ထြက္ေနတဲ႔ အေငြ႕ေတြထဲ
သူ႔ ထမင္းပန္းကန္ေလး ျဖတ္ခ်လိုက္တယ္။
"ေဟ႔ေကာင္ လူလည္မလုပ္နဲ႔ကြ၊ ငါတို႔ ပန္းကန္ေတြလည္း အေငြ႕ထဲ ျဖတ္ေပးအံုး"
"ငါ႔ပန္းကန္ေလးေတာ႔ အိုးနဲ႔ နီးနီး၊ အခ်ိန္ေလး နဲနဲ ပိုၾကာေပးပါကြာ"
ေၾသာ္…အျမင္နဲ႔လည္း တင္းတိမ္ခဲ႔ၾကရ၊ အေငြ႕နဲ႔လည္း ၿမိန္ခဲ႔ရတဲ႔ ေပ်ာ္စရာ ကာလေပကိုး။
No comments:
Post a Comment