ဝင္းျမင္႔တို႔ ေ႐ႊေညာင္ပင္လၻက္ရည္ဆိုင္က လမ္းဆံု၊ ႐ံုးေပါင္းစံုရာမို႔ လူစည္ပါတယ္။
နံက္ခင္း ေ႐ႊေညာင္ပင္မွာ ထိုင္ၾကတယ္။
ေန႔လည္ေန႔ခင္းေတာ႔ ေဆး႐ံုေထာင္႔က ေဒၚႀကီးပု လၻက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကပါတယ္။ ေနရာက
ေခ်ာင္က်ေတာ႔ လူ႐ွင္းတယ္။ ကြပ္ပ်စ္ႀကီးေပၚမွာ စားပြဲဝိုင္း အပုနဲ႔ ထိုင္ရတာ၊ လြတ္လပ္ေပါ႔ပါး
႐ွိလွပါတယ္။
ေဖာက္သည္ေတြကေတာ႔ ေက်ာင္းအဖြဲ႕ရယ္၊ ေဆး႐ံုအဖြဲ႕နဲ႔
ရဲအဖြဲ႕ပါ။ တစ္ဖြဲ႕နဲ႔တစ္ဖြဲ႕လည္း ဆံုျဖစ္ခဲပါတယ္။
ဆံုျဖစ္ၾကလွ်င္ေတာ႔ အဲဒီေခတ္က ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအရ တစ္ဦးဦးက ဒကာခံၿပီး ႐ွင္းေပးသြားတတ္ၾက
ပါတယ္။
တစ္ေန႔-
ရဲအဖြဲ႕နဲ႔ ေက်ာင္းအဖြဲ႕ အဆံု၊ ကၽြန္ေတာ္က
လၻက္ရည္ဘိုး ထုတ္႐ွင္း ေတာ႔ ရဲအဖြဲ႕က "ေန…ေန…ဆရာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႐ွင္းလိုက္မယ္"
"မဟုတ္တာ၊ ေဒၚႀကီးပု ဒီကယူပါ"
ေဒၚႀကီးပု လက္ထဲက ကၽြန္ေတာ္ေပးထားတဲ႔
ပိုက္ဆံကို ျပန္ယူေပးၿပီး ရဲအဖြဲ႕က ဇြတ္အတင္း ႐ွင္းသြားၾကပါတယ္။
"ေဒၚႀကီးပု၊ ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ အလိုက္ကန္းဆိုး မသိတာဘဲ။ ဘယ္႔ ႏွယ္ဗ်ာ… ေက်ာင္းဆရာနဲ႔
ယွဥ္ေပးတဲ႔ ပိုက္ဆံ၊ ခင္ဗ်ားမို႔ ေက်ာင္းဆရာဆီက ယူရက္ပေလ"
"သိဘူးေလ၊ ဆရာက လွမ္းေပးေတာ႔ ယူမိတာေပါ႕။ အမယ္ေလး… ေလး၊ ဆရာ႔ပိုက္ဆံကို
တကယ္လည္း မယူလိုက္ရပါဘူးေတာ္"
"ေၾသာ…သိကၡာမက်ေအာင္ေတာ႔ ထုတ္ေပးရမွာေပါ႔။ ေနာက္ မွတ္ ထား၊ အေကာက္ခြန္၊
လ.ဝ.က၊ ရဲအဖြဲ႕၊ အို…ဘယ္သူနဲ႔ ယွဥ္ေပး…ေပး က်ဳပ္တို႔ ဆီက မယူနဲ႔"
"မွတ္ထားပါ႕မယ္႐ွင္…"
ေဒၚႀကီးပုက တဟဲဟဲရယ္ရင္း ေျပာပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ေတာ႔ တျခားဌာနေတြနဲ႔အၿပိဳင္ လၻက္ရည္ဘိုး ႐ွင္းတဲ႔အခါ ဆရာေတြရဲ႕ ပိုက္ဆံကို
ေ႐ွာင္သြားတတ္ပါတယ္။ ဆရာေတြ ပိုက္ဆံထုတ္ျပ တဲ႔အခ်ိန္ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေဖာင္းေနတဲ႔ သူ႔ဗိုက္ႀကီးေ႐ွ႕မွာ
ဖိကပ္ထားၿပီး တဟဲဟဲ ရယ္ေနလိုက္တာပါ။
တစ္လေသာ တစ္ရက္၏ တစ္ေန႔ေသာ ေန႔ခင္းပိုင္း-
"ဆရာတို႔ လၻက္ရည္ေသာက္ေနၾကသလား"
"ေၾသာ္…ဟုတ္ကဲ႔"
ေမာ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ဆရာမေဒၚခင္မ်ိဳးဝင္း သူ႔တပည့္ေမာင္လြင္ကို ေဘာ္ဒီဂတ္ေခၚၿပီး
ဝင္လာၾကတာ။
"ဆရာတပည့္ ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္က လာၾကတာလဲ"
"ဒီနားကပါ ဆရာရယ္…၊ အျပန္မွာ လၻက္ရည္ေသာက္ရေအာင္ ဆိုၿပီး ဝင္လာၾကတာ"
တစ္ဘက္စားပြဲမွာ ထိုင္ၿပီး သူတို႔ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦး မုန္႔လၻက္ရည္ မွာစားေနၾကပါတယ္။
"ကဲ ေဒၚႀကီးပု…၊ လၻက္ရည္ဘိုး ႐ွင္းရေအာင္။ ဆရာမတို႔အတြက္ပါ ယူလိုက္"
"အို…မဟုတ္တာ၊ က်မ႐ွင္းလိုက္ပါ႔မယ္။ ေဒၚႀကီးပု…ဆရာ႔ဆီက မယူနဲ႔။ ဒီက ယူ…ဒီက
ယူ"
ပိုက္ဆံအိတ္ဖြင္႔ရင္း လွမ္းတားပါတယ္။
တစ္ခါမွ လၻက္ရည္မတိုက္ဘူးတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က ဒီတစ္ခါ ရက္ရက္ ေရာေရာ ေငြထုတ္႐ွင္းေနေတာ႔
ေမာင္လြင္က အံ႔ၾသေနတာေပါ႕။
ေဒၚႀကီးပုက ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းေပးေနတဲ႔
ပိုက္ဆံကို မယူမိေအာင္ ထံုးစံအတိုင္း လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ၿပီး သူ႔ဗိုက္ႀကီးေ႐ွ႕မွာ
ကပ္ ထိမ္းထားရတာ။
ခါတိုင္းထက္ပိုၿပီး အားတက္သေရာေပးေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ပိုက္ဆံကို
ယူရမွာလား၊ မွာထားတဲ႔အတိုင္း တစ္ဘက္လူရဲ႕ ပိုက္ဆံကို ယူရမွာလား၊ ေဝခြဲမရ ျဖစ္ေနပံုပါ။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔ စိတ္ဒံုးဒံုးခ်ၿပီး ေဒၚခင္မ်ိဳးဝင္းရဲ႕ ပိုက္ဆံကိုပဲ ယူလိုက္ပါေတာ႔တယ္။
ဆရာမနဲ႔ သူ႔တပည့္ ထြက္သြားေတာ႔မွ-
"ေဒၚႀကီးပုတို႔ကေတာ႔ လုပ္ၿပီ၊ ဒီကယူပါ ဆိုေနတဲ႔ဟာကို"
"ေနာ႔…ဆရာပဲ ဆရာ႕ဆီက မယူရဘူးဆို"
"ဟိုး…ဟိုး…တိုးတိုးေျပာပါဗ်ာ၊ ၾကားသြားပါအံုးမယ္။ ခင္ဗ်ားကလည္း တစ္ခါေျပာထား
အေသမွတ္ေတာ႔တာပဲ။ ခြ်င္းခ်က္ဆိုတာ ႐ွိသဗ်။ ဒါမ်ိဳးေတာ႔ က်ဳပ္ဆီကယူမွေပါ႕"
"ကဲပါ႐ွင္…ဒီလိုခြ်င္းခ်က္ကိုလည္း မွတ္ထားပါ႔မယ္။ ေနာက္ႀကံဳရင္ လိုက္နာပါ႔မယ္၊
ဟဲ…ဟဲ…ဟဲ"
ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ ႀကံဳလိုေသာ ခြ်င္းခ်က္မ်ိဳး တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ် မႀကံဳပါေၾကာင္းေျပာလွ်င္
ယံုၾကမည္မဟုတ္ေသာ္လည္း အမွန္တကယ္ မႀကံဳခဲ႔ ပါေၾကာင္း…။
No comments:
Post a Comment