ေက်ာင္းဝင္းႀကီးကို ျမင္ရၿပီ။ အေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းေနပါၿပီေကာ။ ခ်င္းတြင္းေဆာင္၊ ခမ္းပတ္ေဆာင္၊ ကေဘာ္ေဆာင္ႏွင္႔ ေဂါမုဏၰေဆာင္၊ သစ္သားေဆာင္ေဟာင္းႀကီးမ်ား ေနရာတြင္ သပ္ယပ္ခန္႔ညား လွပေသာ အုတ္ ေက်ာင္းေဆာင္မ်ားက ေနရာယူထားၾကၿပီ။နံက္ပိုင္း စုေဝးသဘင္ကြင္း၊ ညေနပိုင္း ေဘာ႔လံုးကြင္းအျဖစ္ အသံုး ျပဳခံခဲ႔ေသာ ခ်င္းတြင္းေဆာင္ေရွ႕က ကြင္းျပင္က်ယ္လည္း တိုးခ်ဲ႕ေဆာင္မ်ား အတြက္ ေနရာေပးလိုက္ရၿပီ။ယခင္က ညေနေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ ဤကြင္းမွာ ကစားခုန္ေပါက္သူ မ်ားျဖင္႔ စည္ကားလွပါသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင္႔ လူမစဲ။ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ေက်ာင္းသားမ်ား ေဘာ့လံုးကန္ၾက၊ ေျပးၾကလႊားၾက၊ ခုန္ၾက ေပါက္ၾက၊ ပင္ေပါင္႐ိုက္သူ ႐ိုက္ၾက။ေက်ာင္းအဝင္ လမ္းမေဘးမွာ ေက်ာင္းသူေတြကလည္း ဖန္ေပသီး ပစ္သူ ပစ္ၾက၊ ျငင္းၾက ခံုၾက။ဆရာဦးသန္းေဆြက ေဆးတံႀကီးခဲလ်က္ ညေနစာ ထမင္းခ်က္ရင္း ဝရံတာမွလည္းေကာင္း၊ ေန႔ပိုင္းကတည္းက ခ်က္ၿပီးျပဳတ္ၿပီး ျဖစ္ေနေသာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကေတာ္ မမတင္က ျပဴတင္းေပါက္ခံုမွာ ထိုင္လ်က္လည္း ေကာင္း၊ ေဘာ႔လံုးပြဲကိုလည္း ႀကည့္ၾကသည္။ မိန္းကေလးမ်ား ေပသီးပစ္ ေလာင္းကစားကိုလည္း ႐ႈၾကသည္။ေဘာ့လံုးကြင္းထဲမွာ ေဘာ့လံုးကို လွမ္းေတာင္းသံ၊ ေပးပို႔ေသာ ေဘာ့လံုးကို မတားႏိုင္၍ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ဆဲသံ၊ ေဘာ့လံုးကို အလည္ထား ဟိုဘက္သည္ဘက္ ‘အုန္း’ကနဲ ပစ္ႀကံဳးသံ၊ ပြက္ေလာညံေနတတ္ပါသည္။ဖန္ေပသီးဝိုင္းတြင္ ဂ်ပုမစမ္းစမ္းညိဳ ဒိုင္ဗင္ထိုး၍ ပစ္သည္ကို ‘မွန္တယ္၊ မမွန္ဘူး။ ရတယ္၊ မရဘူး’ ျငင္းေနေသာ စမ္းစမ္းညိဳနဲ႔ ေမာ္ရီ၏ အသံ။ မျငင္းတတ္ မျငင္းရဲ၍ ေပသီးကိုင္လွ်က္ ရပ္ၾကည့္ေနေသာ လွခ်ိန္နဲ႔ အိုင္က်ဴး တို႔ကိုလည္း ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏ ‘ဂရင္းစတင္း’မွ အထင္းသားျမင္ ေနရသည္။သို႔ႏွယ္ ေဆာ့ၾက၊ ကစားၾက၊ ေျပးၾက၊ လႊားၾက၊ ေနေအးမွ အိမ္ျပန္ သြားတတ္ၾကသည္မွာ ဤေက်ာင္းေတာ္ႀကီး၏ ဓေလ႔မဟုတ္ပါေလာ။ခ်င္းတြင္းေဆာင္ ေနာက္ေက်ာမွ ျမင္႔ႏိုင္ႀကီး၏ မုန္ညင္းစိုက္ခင္း ေနရာေလးကိုလည္း အမွတ္တရၾကည့္လိုက္ရေသးသည္။ခ်င္းတြင္းေဆာင္ ေအာက္ထပ္ ေဒါင့္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးသည္ ယခင္ က ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား နားေနခန္းျဖစ္ပါသည္။ လုပ္အားေပးမ်ား အပါအဝင္ တစ္ေက်ာင္းလံုး သည္အခန္းမွာပဲ နားၾကသည္။ လူနည္းလို႔ ဆန႔္လည္းဆန္႔ ပါသည္။“ခင္ေမာင္ေက်ာ္…၊ မင္တို႔ အခု ဘယ္လိုနားၾက၊ ေနၾကလဲ”“လူမ်ားလာေတာ့ တစ္ေနရာထဲ မရဘူးဆရာ။ အုပ္စုလိုက္ ခြဲၿပီး ေနၾကရတာ။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘယ္သူလာတယ္၊ မလာဘူး ဆိုတာေတာင္ သတိမျပဳမိတဲ့ ေန႔ေတြ ရိွတယ္ဆရာ”ဟုတ္ေပမည္။ ယခင္က ေက်ာင္းသားေလးရာေက်ာ္ ငါးရာနီးပါးမွ ယခု ၂၀၀၀ေက်ာ္ ျဖစ္လာေတာ႔ ဆရာ၊ဆရာမ ဦးေရလည္း မ်ားလာမွာေပါ႔။စာသင္ခန္းမ်ားကိုလည္း လြမ္းေမာစြာ လွည့္ပတ္ၾကည့္မိပါသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရင္ေခတ္တုန္းက အသံမလံုပါ။ ‘ပါတီးရွင္း’မ်ား ကန္႔ၿပီး သင္ရတာ။ အာေပါက္ေလာက္ေအာင္ ေအာ္…ေအာ္ၿပီး သင္ရပါတယ္။အရင္တုန္းက ဟိုဘက္ခန္း၊ သည္ဘက္ခန္း လွမ္းေက်ာ္ၿပီး ျမင္ႏိုင္ တယ္။‘ပါတီးရွင္း’ေတြက သိပ္ၿပီးမျမင္႔ေတာ႔ ‘သံၾကား႐ုပ္ျမင္’စာသင္ခန္းႀကီး ေတြနဲ႔ သင္ၾကရတာေလ။ တစ္ဘက္ခန္းက ဘယ္သူ႔အခ်ိန္လဲ။ ကေလးေတြ စာဖတ္ေနၾကသလား၊ ေဆာ႔ေနၾကသလား။ လွမ္းၾကည့္လို႔ရ၊ ျမင္လို႔ရေနေတာ႔ လိုအပ္ရင္ တစ္ဦးႏွင္႔တစ္ဦး ကူညီႏိုင္ၾကတာေပါ႔။“ဆရာ…ဘာလို႔လဲ”ပါတီးရွင္းေပၚက ေက်ာ္ၿပီး ေပၚလာတဲ႔ ဆရာေလး ကိုေဇာ္လင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုျမင္လို႔ ဆရာမေလး မညြန္႔ေမ အထိတ္တလန္႔ ေမးမိပါတယ္။“ဪ…ေဟာ္၊ ကေလးေတြမ်ား ရန္ျဖစ္ေနၾကသလားလို႔ပါ”အခုေတာ႔ အသံလံုခန္းႀကီးေတြနဲ႔ ဆရာ၊ဆရာမမ်ား သက္ေသာင္႔ သက္သာ စာသင္ႏိုင္ၾကၿပီးေပါ႔။ အသံလံုလို႔ ဝမ္းသာရေပမယ့္ ျမင္ကြင္းလံု အခန္းနဲ႔ သင္ေနၾကရတဲ႔ ဆရာ၊ဆရာမငယ္ေတြ ကိုယ္႔အခန္းထဲမွာ တစ္စံု တစ္ရာ ျပႆနာေပၚရင္ အကူအညီမရ ကိုယ္တိုင္ရွင္းၾကရေတာ႔မွာမို႔…ဦးေဇာ္လင္းနဲ႔ ေဒၚညြန္႔ေမေရ…ခုေခတ္ တမူးေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမငယ္ေလးေတြ သနားဖို႔ မေကာင္းေပဘူးလားကြယ္။
No comments:
Post a Comment