ဦးေသာင္းေဖတို႔တေတြ ၿမိဳ႕မေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ အလွဴပြဲအတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကတယ္ဆိုလို႔ လိုက္သြားေတာ႔ မေမာမပန္း နိဗၺာန္လမ္း ခင္းေန ၾကတာ ျမင္ရေတာ႔ ဝမ္းသာမိပါတယ္။ အသင္းအပင္း အုပ္စုလိုက္ႀကီး ဆိုေတာ႔ တပည့္တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ျမင္ေတြ႔ႏႈတ္ဆက္ခဲ႔ရပါတယ္။"ဆရာ…က်မကို မွတ္မိလား"ေလသံက ေအာက္က်င္းေလသံပဲ။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ၿပီး ႏွစ္၃၀ေလာက္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေတာ႔ 'တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္' ပံုကေန တျဖည္းျဖည္း တေရးေရးနဲ႔ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္၊ တေ႐ွာင္ေ႐ွာင္ ဖ်ားေနတတ္တဲ႔ 'မိဆန္း'ငယ္႐ုပ္ ေပၚလာပါတယ္။ ခုေတာ႔ က်န္းက်န္းမာမာ၊ ဝဝၿဖိဳးၿဖိဳးမို႔ ေတြ႔ရ တာ ဝမ္းသာမိပါရဲ႕။ေအာက္က်င္းရပ္က ဦးထံုးရဲ႕သမီးႀကီး မဆန္းဟာ ဆရာႀကီးဦးအံုးျမင္႔ စစ္ကိုင္းတိုင္း႐ံုးကို အစည္းအေဝး သြားတဲ႔အခါ ဆရာႀကီးကေတာ္ 'မမတင္' အေဖာ္ရေအာင္လို႔ ဆရာမေဒၚတင္စိန္၊ မသဲရီတို႔နဲ႔အတူ လာအိပ္ေပးပါတယ္။ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကေတာ္ မမတင္က ရန္ကုန္သူျဖစ္ေပမယ္႔ ဟိတ္နဲ႔ ဟန္နဲ႔ မေနတတ္ပါဘူး။ ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြနဲ႔လည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီးပါပဲ။ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြကိုလည္း အမည္ကအစ ညီအကိုေမာင္ႏွမ အုပ္စု လိုက္ကို 'က'စာရင္း မကိုင္ဘဲ သိေနတာ။ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြ လႈပ္႐ွားသြားလာေနၾကတဲ႔ ျမင္ကြင္းကို ျပဇာတ္႐ွည္ႀကီးအမွတ္နဲ႕ သူ႔အခန္းျပတင္းကေန တစ္ေနကုန္ ထိုင္ၾကည့္ၿပီး အပ်င္းေျဖ ရတာေလ။တစ္ည…၊ ညည့္ဦးပိုင္း ဝိုင္းဖြဲ႕စကားဝိုင္းမွာ သြားေရာဂါအေၾကာင္း ေရာက္သြားတယ္။"သြားကိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ ခံရခက္တာပဲ""ေန႔တုန္းက ဘာမွမျဖစ္၊ ညဘက္ ဘာမွ…မတတ္ႏိုင္တဲ႔ အခ်ိန္က်မွ တစစ္စစ္ ကိုက္တာ""သြားကိုက္ေရာဂါထက္ ဆိုးတဲ႔ေရာဂါ မ႐ွိဘူးထင္ပါရဲ႕ေအ""အမယ္ေလး…ငါ အံဆံုးေပါက္တုန္းကဆို ပါးႀကီးကို ေယာင္ကိုင္းၿပီး မခံမရပ္ႏိုင္ပါပဲေအ။ နႏြင္းေတြသိပ္၊ ဆားေတြသိပ္၊ ဒါလဲ မရပါဘူး""တခ်ိဳ႕က် အံဆံုးေပါက္တာ သိေတာင္ မသိလိုက္ဘူးတဲ႔""ဘာလဲ…အံဆံုးေပါက္တာ"အငယ္ဆံုး မိဆန္းက ေမးပါတယ္။မမတင္က ရယ္ၿပီး "ဒီေကာင္မေလးသိတာ ဘာမွမ႐ွိပါလားေဟ႔၊ သြားထဲက ဟိုး…ေနာက္ဆံုးေနရာမွာ အံသြား ေပါက္လာတာကို ေျပာတာ။ သြားဖံုးက သိပ္ထူေနရင္ တအားတိုးေတာ႔ နာတာေပါ႔ေအ။ လူဆိုတာ အံဆံုး ေပါက္ၿပီးမွ အ႐ြယ္ေရာက္တာ။ ငါဆိုရင္ အံဆံုးေပါက္ၿပီးမွ ညည္းတို႔ ဆရာႀကီး ဦးအံုးျမင္႔နဲ႔ ေတြ႕တာ။ ဟဲ…ဟဲ"မမတင္ အေျပာင္အပ်က္ေျပာလို႔ ရယ္ၾကရေသးတယ္။မရယ္ႏိုင္တာ မဆန္း။ ဇေဝဇဝါ တအံ႔တၾသ ျဖစ္ေနတဲ႔ပံုနဲ႔။"က်မက သူ႕ဘာသာသူ အ႐ြယ္ေရာက္တယ္ ေအာက္ေမ႔တာ၊ ဒီလို မ်ိဳးႀကီး အံဆံုးေပါက္မွ အ႐ြယ္ေရာက္တာလား"တဲ႔။"ေအးေပါ႔၊ နင္တို႔ဆရာ ဦးေမာင္ေမာင္ျမင္႔ဆို အံဆံုးမေပါက္ေသးဘူး၊ ဒါ႕ေၾကာင္႔ အ႐ြယ္မေရာက္ေသးဘူး၊ ဒါ႕ေၾကာင္႔ မိန္းမ မရေသးဘူး"မဆန္းရဲ႕ ပါးစပ္အေဟာင္းသား အံ႔ၾသေနတဲ႔ပံုကို ဝိုင္းရယ္ရင္းနဲ႔ပဲ ညည့္ဦးပိုင္းစကားဝိုင္း သိမ္းခဲ႔ၾကပါတယ္။နံက္မိုးလင္းေတာ႔ အခန္းေ႐ွ႕ ဝရံတာမွာ ေရပံုးေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ေနတဲ႔ မဆန္းကိုျမင္ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြ သြားတိုက္တာ ျမန္တယ္။ သံုး၊ေလးခ်က္ေလာက္ ပြတ္ၿပီး 'ပလြတ္၊ ပလြတ္'ဆို ပါးလုတ္က်င္းၿပီး… ၿပီးသြားေရာ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ႔ ပါးစပ္ တစ္ခုလံုး အျမႇဳပ္ေတြ တစီစီထေအာင္ တိုက္တာ။ ဘယ္ညာ၊ ထက္ေအာက္ အတြင္း၊ အျပင္ မၿပီးႏိုင္ဘူး။ စကားမ်ား ေတာင္ ေျပာလိုက္ၾကေသး။မဆန္း သြားတိုက္တာ အဲသေလာက္ မၾကာေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ သြားတိုက္ မ်က္ႏွာသစ္ ၿပီးခ်ိန္ထိ သူမၿပီးေသးဘူး။"ေဟ႔…မိဆန္း၊ သြားဖံုးေတြ ပါးၿပီးေတာ႔ အံဆံုးျမန္ျမန္ေပါက္ေအာင္ တအား ဖိတိုက္ေနတာ မဟုတ္လား"လို႔ လွမ္းစလိုက္ေတာ႔-"အာ…ဆရာကလည္း၊ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဟီး…ဟီး" ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္း သြားတိုက္မ်က္ႏွာသစ္လုပ္ငန္း အဆံုးသတ္သြားပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ တမူးကေန မေျပာင္းခင္မွာပဲ တပည့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အိမ္ေထာင္က်ခဲ႔ၾကပါတယ္။ မဆန္းက သြားတိုက္တာ ေကာင္းလို႔လားမသိ၊ အေစာဆံုး အံဆံုးေပါက္သူပါ။အံဆံုး မေပါက္ေသးသူမ်ား ယခင္'မဆန္း'၊ ယခု'ေဒၚႀကီးဆန္း'ကို ႀကံဳႀကိဳက္လွ်င္ျဖစ္ေစ၊ ႀကံဳႀကိဳက္ေအာင္ တမင္လုပ္၍ျဖစ္ေစ၊ တိုးတိုးတိတ္ တိတ္ က်ိတ္္၍ေမးႏိုင္ပါေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးလိုက္ပါတယ္။(မဆန္းေရ… ဆရာေတာ႔ အံဆံုးေပါက္မလားဆိုၿပီး တအားဖိတိုက္ လိုက္တာ အံဆံုးေပါက္မဲ႔ ေနရာရဲ႕ ေ႐ွ႕က အံသြားႏွစ္ေခ်ာင္း က်ိဳးသြားၿပီေဟ႔)
Sunday, March 24, 2013
အံဆံုးေပါက္သူ
ကေလးေတြ အ'မွာစိုး
ေရာက္စ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ တာဝန္မရွိေသးေတာ႔ ပ်င္းရိရိ။ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္ေတာ႔ ဆရာဦးတင္ဦးက အခ်ိန္ဇယားဆြဲၿပီး တာဝန္ ခြဲေဝသတ္မွတ္ေပးပါတယ္။ဝါရင္႔ဆရာ၊ ဆရာမႀကီးမ်ားရဲ႕ ေဖးမကူညီမႈ႔ကို ခံစားမိတာေၾကာင့္ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္း မသိပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲမွာ အထင္ရွားဆံုး ဆႏၵတစ္ခုရွိပါတယ္။ အဲဒါက ေတာ႔ ငါ…ေက်ာင္းသားဘဝက ေၾကာက္တတ္တယ္။ မေျပာရဲ၊ မဆိုရဲ၊ မလာရဲ၊ မသြားရဲ။ ေက်ာင္းစာေတြသာ ရၿပီး ႏံုႏံုအအ စာရင္းဝင္ခဲ႔ရတာ။‘ငါ႔တပည့္ေတြ ငါလို မအေစရ။ ေျပာရဲ၊ ဆိုရဲ၊ လာရဲ၊ သြားရဲ၊ လူရည္ လည္ ကေလးေတြ ျဖစ္ေစရမယ္'ဆိုတဲ႔ အေတြးဟာ အထင္႐ွားဆံုး ႐ွိေနတဲ႔ ဆႏၵ တစ္ခုပါပဲ။"ဆရာ႔နာမည္ ဦးေမာင္ေမာင္ျမင္႔ပါ။ မင္းတို႔ရဲ႕ အတန္းပိုင္ဆရာပါ။ ဆရာတို႔ေတြ အခ်င္းခ်င္း ရင္ႏွီးသြားေအာင္လို႔ မင္းတို႔ရဲ႕ နာမည္ေလးေတြ တစ္ေယာက္ခ်င္း ထၿပီး မိတ္ဆက္ေပးပါ။ ကဲ… ေ႐ွ႕တန္းက စမယ္"တစ္ေယာက္ခ်င္း ထၿပီး မိတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္႔အမည္ကိုယ္ ေျပာလည္း ရယ္တာပဲ။ သူမ်ားအမည္ နားေထာင္ၿပီးလည္း ရယ္ၾကတာပဲ။ သူမ်ားကို ရယ္ၿပီး၊ ကိုယ္႔ကိုရယ္ေတာ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးသူလည္း ပါတယ္။႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္းေျပာသူ၊ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာသူ၊ အသံက်ယ္သူ၊ အသံတိုးသူ၊ ႐ြံ႕တြန္႕တြန္႔ေျပာသူ၊ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ေျပာသူ၊ စ႐ိုက္စံုေတြ႕ရ ပါတယ္။ ျမန္မာ၊ ခ်င္း၊ ေဂၚရခါးနဲ႕ 'ဆာရာ'လို႔ေခၚတဲ႔ 'နာဂ'မေလး တစ္ေယာက္ လည္း ႐ွိေနေတာ႔ တိုင္းရင္းသားလည္း မ်ိဳးစံုေပါ႕။"အသံေလး က်ယ္က်ယ္ေျပာ၊ ဆရာ မၾကားရလို႔"ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ အသံမၾကားရလို႔ အသံေလးက်ယ္ဖို႔ ေျပာလိုက္ေတာ႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ေျပာတာလည္းလည္း မၾကားရပါဘူး။"ဟိြဳင္ခိုနင္တဲ႔ ဆရာ"သူ႔ကိုယ္သူ သန္းႏြယ္လို႔ မိတ္ဆက္ထားတဲ႔ ကေလးမက အားမလို အားမရျဖစ္ၿပီး ေ႐ွ႕ေနလိုက္ေပးပါတယ္။ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးတန္းမွာ ေမးသိုင္းႀကိဳးပါ သကၠလပ္ဦးထုပ္ညိဳႀကီး ေဆာင္းထားတဲ႔ ေက်ာင္းသားက 'သန္းထြန္း'ဆိုတဲ႔ စကားနဲ႔ မိတ္ဆက္ပြဲကို အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။"ေအး…ေအး၊ ကဲ… အခု ဆရာတို႔ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး နာမည္ေတြ ေျပာၿပီး ရင္းႏွီးသြားၾကၿပီ။ မင္းတို႔ေတြ စာသင္ရင္း မ႐ွင္းတာ႐ွိရင္ ေမးပါ။ ဆရာ႔ ဘာသာရပ္တင္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ေမးၾကပါ။ မေၾကာက္ပါနဲ႔။ ဆရာေျပာတာက မင္းတို႔သိထားတာနဲ႔ လြဲေနခဲ႔ရင္ ေဆြးေႏြး ျငင္းခံုခြင့္ ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မင္းတို႔ျငင္းတာ မွားေနရင္ေတာ႔ အမွန္ကို ေျပာင္းၿပီး မွတ္ေပးရပါမယ္။ အဲ…ဆရာေျပာတာ မွားေနရင္လည္း မွန္ေနတဲ႔ မင္းတို႔ဘက္ကို ဆရာကိုယ္တိုင္ ေျပာင္းလာမွာပါ"(၂)ပတ္ခန္႔ၾကာေသာ္… ဆရာမေထြးက ေမးလာေခ်ၿပီ။"ဥိးေမာင္ေမာင္ျမင္႔၊ ေတာ္႔ ကေလးေတြကို ဘာေတြ ေျမႇာက္ေပးထား လဲ""ဗ်ာ…၊ ဘာလို႔လဲ၊ ေျမႇာက္မေပးရပါလား""ေရာ္…၊ ဘာမဟုတ္ရမွာလဲ။ ခင္ဗ်ားကေလးေတြေပါ႔၊ ဘယ္ဆရာ ဝင္ဝင္၊ ေတာင္ေမးေျမာက္ေမး၊ ေတာေအာ္ေတာင္ေအာ္၊ ေထာ္ေလာ္ ကန္႔လန္႔ ေမာင္ေရ႕…။ တစ္စက္ကေလးမွ မေကာင္းဘူး။ အျမင္ကပ္စရာႀကီး"'မသိလွ်င္ေမး၊ မစင္ေဆး'ဆိုေသာ အခြင္႔အေရးကို တြင္တြင္ႀကီး အသံုးခ်ေနၾကေပၿပီ။ျပက္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ေျပာင္စပ္စပ္အတြက္ သိန္းလြင္နဲ႔ ေအာင္ျမင္႔ရီ-သံျပတ္၊ ေထာင္႔မက်ိဳးေသာပံုစံအတြက္ ေအာင္ကိုနဲ႔ သာခ်ိဳ-ေျမႇာက္ထိုးပင္႔ေကာ္အတြက္ စန္းဝင္းနဲ႔ ေမာင္လြင္-မျမင္ကြယ္ရာမွ စူးစူးဝါးဝါး ထြက္လာတတ္ေသာ အသံအတြက္ ခင္ေမာင္ေဝတို႔ကို စိတ္ထဲမွ ေျပးျမင္လိုက္မိပါတယ္။တကယ္ေတာ႔ ကေလးမ်ားသည္ 'ထံုတံုတံု၊အတတ'မဟုတ္ၾကပါ။ဒီတစ္ေခါက္ တမူးကို ကၽြန္ေတာ္အလည္ေရာက္ေတာ႔ လက္ဦးတပည့္ ခင္ေမာင္ေဝတစ္ေယာက္ကို ဒီလို ျမင္သိလိုက္ရတယ္ေလ။"အမယ္ေလး…ေလး…ဆရာရယ္၊ လူျမင္လွ်င္ ႐ိုက္ခ်င္တယ္လို႔ ဆရာ ေတြ႕တိုင္း အၿမဲေျပာေျပာေနတဲ႔ ေအာက္က်င္းက ခင္ေမာင္ေဝ…ေလ၊ ဆရာရဲ႕၊ မွတ္မိရဲ႕လား"ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္တာေလ၊ စက္ေသနတ္နဲ႔ တရစပ္ပစ္ေနတဲ႔ အတိုင္းပါပဲ။ဆရာဦးစံေမာင္၊ ဆရာဦးတင္ဦး၊ ကၽြန္ေတာ္႔အေၾကာင္း။ ဆရာေတြကို ခ်စ္စႏိုး က်ီစယ္ေနလိုက္တာ…ဆရာမေထြးက "ဟဲ႔…အေဝ၊ နင္ခု ဘာလုပ္ေနလဲ"ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္း တစ္ခုကို မနည္း ေမးယူရတယ္။"လယ္ရာ- ျပန္စားေရးပဲ ဆရာမ""ေကာင္ေလး…ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္နဲ႔။ ေနာ႔…အသံုးေကာ ေလာက္ငရဲ႕လား""ကြ်န္ေတာ္ အပိုသံုးခ်င္ရင္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔မိန္းမ နည္းနည္းပိုၿပီး ပင္ပန္းတာေပါ႕ ဆရာမရယ္"ဆရာမေထြးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ၿပံဳးၿပီး တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ ပါတယ္။"ကေလးေတြ အ'မွာကို ေတာ္ေတာ္စိုးရိမ္တဲ႔ ဆရာႀကီး၊ ဘယ္႔ႏွယ္ ႐ွိစ" ဆိုတဲ႔ အရိပ္အေယာင္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသလိုပါပဲ။
ဆရာဘဝ ပထမအခ်ိန္
“ဆရာေရ…ဆရာ႔အတြက္ အတန္းနဲ႔ဘာသာ မခြဲရေသးဘူး၊ ဒီေန႔ ဆရာတစ္ေယာက္ ခြင္႔ယူထားလို႔ သူ႔အခ်ိန္ အစားဝင္ေပးစမ္းပါအံုး”“ဟုတ္ကဲ႔၊ ရပါတယ္ဆရာ”တာဝန္ယူၿပီး အတန္းထဲဝင္ခဲ႔ေပမယ္႔ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတာ ဘာမွ မ႐ွိေလေတာ႔ ဘာသင္ရမွန္းလည္း မသိ၊ ဘယ္လိုသင္ရမွန္းလည္း မသိတာ ေၾကာင္႔ ဆရာစားပြဲမွာ ဝင္ထိုင္ၿပီး စာအုပ္ဖတ္ေနလိုက္ပါတယ္။(၈)တန္းခန္းပါ။ စာမသင္ဘဲ ထိုင္ေနေတာ႔ အႀကိဳက္ေတြ႕သြားၾကတာ ေပါ႔။ ကေလးသဘာဝ ေျပာၾကဆိုၾက၊ တို႔ၾကဆိတ္ၾကေပါ႔။ ဆရာမလာလို႔ စာမသင္ရတာထက္ ဆရာလာၿပီး စာမသင္ရတာေလာက္ အရသာ ထူးတာမ်ိဳး ေက်ာင္းသားဘဝမွာ ဘာ႐ွိလို႔လဲ။ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ‘ငါမွ စာမသင္တာဘဲေလ…’ဆိုၿပီး လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေနခြင္႔ေပးၿပီး လစ္လ်ဴ႐ႈထားလိုက္တာပါ။‘ေဒါက္…ေဒါက္…ေဒါက္’ဆီးသီးေစ႔က စားပြဲေပၚ ေထာက္တဲ႔ၿပီး ေ႐ွ႕နားမွာ က်လာပါတယ္။ ဒီေကာင္ေတြ ငါ႔ကို စမ္းၿပီဆိုၿပီး ေထာင္းကနဲ ေဒါသထြက္သြားပါတယ္။ဆရာေပါက္စဆိုတာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ နည္းေသးေတာ႔ ဘာတဲ႔ဆို ငါ႔ကိုစမ္းတာလို႔ ထင္တတ္ၾကတာကိုး။“ဘယ္ေကာင္လဲကြ”တစ္ေယာက္မွ မလႈပ္ၾက။“ေဟ႔…ဘယ္သူလုပ္တာလဲလို႔ ေမးေနတယ္ေလ”ကၽြန္ေတာ္႔စကားကို လုပ္မိတဲ႔သူကလြဲၿပီး က်န္တဲ႔သူေတြက မသိႏိုင္ ေလေတာ႔ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနၾကတာေပါ႔။ ဒီလိုျဖစ္တာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က နားမလည္ေသးပါဘူး။“ေဟ႔ေကာင္ေတြ၊ လုပ္တုန္းကလုပ္ၿပီး အခုမွ သရဲေဘာေၾကာင္လား၊ မင္းတို႔ထက္ မိုက္လို႔ ဒီလိုအေဝးႀကီးမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းဆရာ လာလုပ္တာကြ”အတန္းေနာက္က ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ လက္ပိုက္၊ ရင္ေကာ႔ၿပီး ‘ကြ်န္ေတာ္ပါ’လို႔ ဝန္ခံလိုက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနရာကေန ‘ဝုန္း’ကနဲ ထၿပီး ေက်ာင္းသားရဲ႕ အကႌ်ေကာ္လံစကို ဆြဲအစ္လိုက္ပါတယ္။“ဘာသေဘာလဲ၊ မင္းတို႔ ငါ႔ကို စမ္းတာလား”“မဟုတ္ပါဘူးဆရာ၊ ကြ်န္ေတာ္႔ကို လွမ္းေပါက္တာ၊ ကြ်န္ေတာ္ ေရွာင္ လိုက္လို႕ပါ”ေနာက္တစ္ေယာက္က ဝင္ရွင္းပါတယ္။“ဒါဆို အစကတည္းက ငါေမးေနတာ၊ ေျပာပါေတာ႔လား”“မေျပာရဲလို႕ပါ ဆရာ”အကႌ်ေကာ္လံစကို လႊတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေလးက ႐ုန္းျခင္း၊ ေဆာင္႔ျခင္း မလုပ္ပါဘူး။ဆရာဘဝမွာ ပထမဆံုးဝင္ရတဲ႔ အခ်ိန္ပါ။အစားထိုးအခ်ိန္ဆိုတာ ‘ပါကင္ေဖာက္’ဆရာငယ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ မသင္႔ေတာ္တာပဲ။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုလည္းမသိ၊ ကေလးအေၾကာင္းကိုုလည္း မသိ၊ ဘာသာရပ္ကိုလည္း မသိ၊ ဘယ္မွာ အဆင္ေျပပါ႔မလဲ။ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေဒါသစိတ္နဲ႔ စတင္မိတ္ဆက္ခံခဲ႔ရေပမယ္႔ သူတို႔ေတြ ဟာ ဆရာကို နာၾကည္း မသြားၾကပါဘူး။ သည့္ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ အတန္းထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ စာသင္၊ အတန္းျပင္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ေဘာ့လံုးကစား၊ ဆရာတပည့္လည္း ဟုတ္၊ သူငယ္ခ်င္းလည္း ဟုတ္၊ အျပန္အလွန္ နားလည္ ခဲ႔ၾကတယ္ မဟုတ္ပါလား။‘ၾကာဝင္း’နဲ႕‘ၿပံဳးခ်ိဳ’ေရ… မင္းတို႔ငယ္ငယ္က ပံုရိပ္ကို မင္းတို႔ကိုယ္ တိုင္ မွတ္မိေကာင္းမွ မွတ္မိၾကမွာ ျဖစ္ေပမယ္႔ ဆရာကေတာ႔ မင္းတို႔ေပးတဲ႔ သင္ခန္းစာကို အမွတ္ရဆဲမို႔ မွတ္တမ္းတင္လိုက္မိပါတယ္။အလယ္တန္းေက်ာင္းသားအ႐ြယ္ ဘာမွ အေတြ႕အႀကံဳမ႐ွိေသးတဲ႔ ကေလးအ႐ြယ္က သူ႕မွာ ဘာပညာရွိလို႔ ဆရာကို ပညာစမ္းရမွာလဲ။‘ဆရာကို ပညာစမ္းတာလား’ဆိုတဲ႔ အေတြးဟာ တကယ္ေတာ႔ ‘မျပည့္ေသး’တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အေတြးသာ မဟုတ္ပါလား။
အသံလံုေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား
ေက်ာင္းဝင္းႀကီးကို ျမင္ရၿပီ။ အေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းေနပါၿပီေကာ။ ခ်င္းတြင္းေဆာင္၊ ခမ္းပတ္ေဆာင္၊ ကေဘာ္ေဆာင္ႏွင္႔ ေဂါမုဏၰေဆာင္၊ သစ္သားေဆာင္ေဟာင္းႀကီးမ်ား ေနရာတြင္ သပ္ယပ္ခန္႔ညား လွပေသာ အုတ္ ေက်ာင္းေဆာင္မ်ားက ေနရာယူထားၾကၿပီ။နံက္ပိုင္း စုေဝးသဘင္ကြင္း၊ ညေနပိုင္း ေဘာ႔လံုးကြင္းအျဖစ္ အသံုး ျပဳခံခဲ႔ေသာ ခ်င္းတြင္းေဆာင္ေရွ႕က ကြင္းျပင္က်ယ္လည္း တိုးခ်ဲ႕ေဆာင္မ်ား အတြက္ ေနရာေပးလိုက္ရၿပီ။ယခင္က ညေနေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ ဤကြင္းမွာ ကစားခုန္ေပါက္သူ မ်ားျဖင္႔ စည္ကားလွပါသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင္႔ လူမစဲ။ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ေက်ာင္းသားမ်ား ေဘာ့လံုးကန္ၾက၊ ေျပးၾကလႊားၾက၊ ခုန္ၾက ေပါက္ၾက၊ ပင္ေပါင္႐ိုက္သူ ႐ိုက္ၾက။ေက်ာင္းအဝင္ လမ္းမေဘးမွာ ေက်ာင္းသူေတြကလည္း ဖန္ေပသီး ပစ္သူ ပစ္ၾက၊ ျငင္းၾက ခံုၾက။ဆရာဦးသန္းေဆြက ေဆးတံႀကီးခဲလ်က္ ညေနစာ ထမင္းခ်က္ရင္း ဝရံတာမွလည္းေကာင္း၊ ေန႔ပိုင္းကတည္းက ခ်က္ၿပီးျပဳတ္ၿပီး ျဖစ္ေနေသာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကေတာ္ မမတင္က ျပဴတင္းေပါက္ခံုမွာ ထိုင္လ်က္လည္း ေကာင္း၊ ေဘာ႔လံုးပြဲကိုလည္း ႀကည့္ၾကသည္။ မိန္းကေလးမ်ား ေပသီးပစ္ ေလာင္းကစားကိုလည္း ႐ႈၾကသည္။ေဘာ့လံုးကြင္းထဲမွာ ေဘာ့လံုးကို လွမ္းေတာင္းသံ၊ ေပးပို႔ေသာ ေဘာ့လံုးကို မတားႏိုင္၍ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ဆဲသံ၊ ေဘာ့လံုးကို အလည္ထား ဟိုဘက္သည္ဘက္ ‘အုန္း’ကနဲ ပစ္ႀကံဳးသံ၊ ပြက္ေလာညံေနတတ္ပါသည္။ဖန္ေပသီးဝိုင္းတြင္ ဂ်ပုမစမ္းစမ္းညိဳ ဒိုင္ဗင္ထိုး၍ ပစ္သည္ကို ‘မွန္တယ္၊ မမွန္ဘူး။ ရတယ္၊ မရဘူး’ ျငင္းေနေသာ စမ္းစမ္းညိဳနဲ႔ ေမာ္ရီ၏ အသံ။ မျငင္းတတ္ မျငင္းရဲ၍ ေပသီးကိုင္လွ်က္ ရပ္ၾကည့္ေနေသာ လွခ်ိန္နဲ႔ အိုင္က်ဴး တို႔ကိုလည္း ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏ ‘ဂရင္းစတင္း’မွ အထင္းသားျမင္ ေနရသည္။သို႔ႏွယ္ ေဆာ့ၾက၊ ကစားၾက၊ ေျပးၾက၊ လႊားၾက၊ ေနေအးမွ အိမ္ျပန္ သြားတတ္ၾကသည္မွာ ဤေက်ာင္းေတာ္ႀကီး၏ ဓေလ႔မဟုတ္ပါေလာ။ခ်င္းတြင္းေဆာင္ ေနာက္ေက်ာမွ ျမင္႔ႏိုင္ႀကီး၏ မုန္ညင္းစိုက္ခင္း ေနရာေလးကိုလည္း အမွတ္တရၾကည့္လိုက္ရေသးသည္။ခ်င္းတြင္းေဆာင္ ေအာက္ထပ္ ေဒါင့္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးသည္ ယခင္ က ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား နားေနခန္းျဖစ္ပါသည္။ လုပ္အားေပးမ်ား အပါအဝင္ တစ္ေက်ာင္းလံုး သည္အခန္းမွာပဲ နားၾကသည္။ လူနည္းလို႔ ဆန႔္လည္းဆန္႔ ပါသည္။“ခင္ေမာင္ေက်ာ္…၊ မင္တို႔ အခု ဘယ္လိုနားၾက၊ ေနၾကလဲ”“လူမ်ားလာေတာ့ တစ္ေနရာထဲ မရဘူးဆရာ။ အုပ္စုလိုက္ ခြဲၿပီး ေနၾကရတာ။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘယ္သူလာတယ္၊ မလာဘူး ဆိုတာေတာင္ သတိမျပဳမိတဲ့ ေန႔ေတြ ရိွတယ္ဆရာ”ဟုတ္ေပမည္။ ယခင္က ေက်ာင္းသားေလးရာေက်ာ္ ငါးရာနီးပါးမွ ယခု ၂၀၀၀ေက်ာ္ ျဖစ္လာေတာ႔ ဆရာ၊ဆရာမ ဦးေရလည္း မ်ားလာမွာေပါ႔။စာသင္ခန္းမ်ားကိုလည္း လြမ္းေမာစြာ လွည့္ပတ္ၾကည့္မိပါသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရင္ေခတ္တုန္းက အသံမလံုပါ။ ‘ပါတီးရွင္း’မ်ား ကန္႔ၿပီး သင္ရတာ။ အာေပါက္ေလာက္ေအာင္ ေအာ္…ေအာ္ၿပီး သင္ရပါတယ္။အရင္တုန္းက ဟိုဘက္ခန္း၊ သည္ဘက္ခန္း လွမ္းေက်ာ္ၿပီး ျမင္ႏိုင္ တယ္။‘ပါတီးရွင္း’ေတြက သိပ္ၿပီးမျမင္႔ေတာ႔ ‘သံၾကား႐ုပ္ျမင္’စာသင္ခန္းႀကီး ေတြနဲ႔ သင္ၾကရတာေလ။ တစ္ဘက္ခန္းက ဘယ္သူ႔အခ်ိန္လဲ။ ကေလးေတြ စာဖတ္ေနၾကသလား၊ ေဆာ႔ေနၾကသလား။ လွမ္းၾကည့္လို႔ရ၊ ျမင္လို႔ရေနေတာ႔ လိုအပ္ရင္ တစ္ဦးႏွင္႔တစ္ဦး ကူညီႏိုင္ၾကတာေပါ႔။“ဆရာ…ဘာလို႔လဲ”ပါတီးရွင္းေပၚက ေက်ာ္ၿပီး ေပၚလာတဲ႔ ဆရာေလး ကိုေဇာ္လင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုျမင္လို႔ ဆရာမေလး မညြန္႔ေမ အထိတ္တလန္႔ ေမးမိပါတယ္။“ဪ…ေဟာ္၊ ကေလးေတြမ်ား ရန္ျဖစ္ေနၾကသလားလို႔ပါ”အခုေတာ႔ အသံလံုခန္းႀကီးေတြနဲ႔ ဆရာ၊ဆရာမမ်ား သက္ေသာင္႔ သက္သာ စာသင္ႏိုင္ၾကၿပီးေပါ႔။ အသံလံုလို႔ ဝမ္းသာရေပမယ့္ ျမင္ကြင္းလံု အခန္းနဲ႔ သင္ေနၾကရတဲ႔ ဆရာ၊ဆရာမငယ္ေတြ ကိုယ္႔အခန္းထဲမွာ တစ္စံု တစ္ရာ ျပႆနာေပၚရင္ အကူအညီမရ ကိုယ္တိုင္ရွင္းၾကရေတာ႔မွာမို႔…ဦးေဇာ္လင္းနဲ႔ ေဒၚညြန္႔ေမေရ…ခုေခတ္ တမူးေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမငယ္ေလးေတြ သနားဖို႔ မေကာင္းေပဘူးလားကြယ္။
Subscribe to:
Posts (Atom)