သည္တစ္ေခါက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ‘မိုးေရး’ေစ်းကို သြားလည္ၾကေတာ႔ ဆိုင္ကယ္စီးၿပီး ‘ဝွီး’ကနဲ ေရာက္သြားၾကတာ။ အခုမ်ားေတာ႔ လမ္းမႀကီးက ေျဖာင္႔မွေျဖာင္႔၊ ျဖဴးမွျဖဴး၊ သြားလမ္း လာလမ္းသာလိုက္ပံုမ်ား အံ႔မခန္းပါပဲ။ ေစ်းကိုသြားရင္း လြန္ခဲ႔တဲ႔ႏွစ္(၃၀) မိုးေရးေစ်းကို ပထမဆံုးေရာက္ခဲ႔ၾကပံုကို တေရးေရး ျမင္ေယာင္ခဲ႔မိေသးတယ္။လြန္ခဲ႔တဲ႔ႏွစ္(၃၀)၊ တမူးကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္စ စာသင္ခန္းမဝင္ရခင္ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ နားေန ျပင္ဆင္ခ်ိန္ရပါတယ္။ ဒီရက္အတြင္း 'မိုးေရးေစ်း'ကို သြားဖို႔ စီစဥ္ပါတယ္။ ေဒၚမူမူမိုးနဲ႔ ေဒၚခင္စန္းလင္း ဆရာမႀကီးႏွစ္ဦးက ရန္ကုန္ ပညာေရးတကၠသိုလ္ဆင္း ‘စီနီယာ’အမႀကီးေတြပါ။တစ္ေက်ာင္းတည္းဆင္း ေမာင္ငယ္ဆရာကို ႀကိဳဆိုေသာအားျဖင္႔ ႏိုင္ငံျခားေစ်းကို လိုက္ပို႔ေပးဖို႔ တာဝန္ယူလိုက္ၾကတယ္။ ‘တိုးဂိုက္’အျဖစ္ ၁၀တန္းက ‘မင္းလြင္’ လိုက္ပို႔ပါတယ္။ဇြန္လမို႔ ေန႔တာရွည္လို႔ ညေနေက်ာင္းဆင္းၿပီးမွ သြားၾကတာပါ။ ေတာလမ္းေလးအတိုင္း သြားၾကတာေပါ႔။ ‘ပါဟိုင္း’ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ၾကေတာ႔ ဟိုဘက္ကမ္းကေန တစ္ႏိုင္တစ္ဆြဲ အထုပ္ႀကီးေတြ ရြက္ဟယ္၊ ထမ္းဟယ္နဲ႔ ေစ်းကေန ျပန္လာၾကတဲ႔ သူေတြကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ေခ်ာင္းေရ မစိုေအာင္ ပုဆိုးေလး မ’ၿပီး ကူးေနတုန္း ငါတို႔ ႏိုင္ငံျခားခရီးစဥ္ကလည္း ‘ဒူးေပၚ၊ေပါင္ေပၚ’ ပါလားလို႔ ေတြးမိၿပီး ၿပံဳးမိခဲ႔ရေသးေတာ႔တယ္။ေခ်ာင္းေလးကိုေက်ာ္၊ ေတာလမ္းကေလးအတိုင္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ႔ ႏွစ္ႏိုင္ငံစည္း႐ိုးကို ျမင္ရၿပီ။ဝင္ေပါက္ ‘၉၉၉’ေပါက္ ရွိတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ႔ မသိဘူး။ဝင္မယ္႔‘ဂိတ္’ကို မင္းလြင္က ေရြးပါတယ္။ ပါတဲ႔ေငြကို တစ္ဖက္က ကုလားရဲ႕ လက္ထဲအပ္ၿပီး သြင္းခိုင္းရတာ။ လူအလြတ္ဝင္ၿပီး သူတို႔နယ္္ထဲ ေရာက္မွ ‘ခိုင္ေၾကး’ေပးၿပီး ျပန္ယူရတယ္။နယ္ျခားေစာင္႔တဲ႔ ကုလားစစ္သားႀကီးေတြက ေသနတ္ႀကီးထမ္းၿပီး ေစာင္႔ေနၾကတာ။ မျမင္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေစာင္႔ေနၾကတာေပါ႔။ကၽြန္ေတာ္က တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဖူးေသးေတာ႔ သူတို႔နယ္ထဲ ေရာက္မွ ‘ကြိ’ကနဲ ဖမ္းလိုက္မွာလားလို႔ ေတြးၿပီး ‘တဒိတ္ဒိတ္’နဲ႔ေပါ႔။တထိတ္ထိတ္ၾကားထဲက ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကားကား၊ ရင္ဘတ္ႀကီးေကာ႔ ၿပီး၊ ေသနတ္ႀကီးထမ္းထားတဲ႔ ဘိုသီဘတ္သီနဲ႔ ကုလားစစ္သားႀကီး ပံုကို ၾကည့္ၿပီးေတာ႔ ရယ္ခ်င္စိတ္က ေပၚလာပါေသးတယ္။ေစ်းထဲမွာေတာ႔ ျမန္မာျပည္ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလး၊ ေမၿမိဳ႕ကေန အိႏိၵယ ကို ျပန္သြားရတဲ႔ ျပည္ေတာ္ျပန္ ကုလားေစ်းသည္ေတြမို႔ ဘာသာစကား အခက္ အခဲ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ေစ်းဝယ္တာ ဝါသနာမပါလို႕ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ ေလွ်ာက္ၾကည္႐ံုပါ။ ဆရာမႀကီး ႏွစ္ဦးက သူတို႔လိုခ်င္တဲ႔ အိမ္အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းေတြ တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္ ဝယ္ၾကပါတယ္။မွတ္မွတ္ရရပစၥည္းကေတာ႔ ကိုယ္လံုးေပၚ ၾကည့္မွန္ႀကီး တစ္ခ်ပ္ပါ။ မကြဲမရွေအာင္ ထုပ္ပိုးၿပီး မင္းလြင္က ေခါင္းေပၚရြက္ သယ္လာေပးပါတယ္။ လွည့္ပတ္ ၾကည့္ရႈ၊ ဝယ္ျခမ္းၿပီး ျပန္ထြက္မယ္အလုပ္၊ ကုလားတစ္ေယာက္က “ေနၾကဦး…ေနၾကဦး၊ ဟိုမွာ လူႀကီးေတြ လာေနတယ္”အနီးက အိမ္တစ္အိမ္ထဲ ခဏ ဝင္ေနၾကရတယ္။“လာ…လာ၊ ျမန္ျမန္ထြက္၊ လူႀကီးေတြ မျမင္ေစနဲ႕”ဗမာေတြကို ေစ်းေရာင္းဖို႔ လာတည္ထားတဲ႔ၿမိဳ႕ပါ။ တန္ဖိုးရွိေအာင္ လုပ္တတ္လိုက္ၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဗမာဘက္ကပဲ ငန္းငန္းတက္ပံုစံ ျဖစ္ေန လို႔ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိေသးေတာ႔တယ္။"လာ…လာ"ဆိုလို႔ ကဗ်ာကယာ ထြက္လိုက္ၾကတာ ခလုတ္တိုက္ၿပီး မင္းလြင္ ေျခမထိပ္ ကြဲပါေလေရာ။ ေျခမသာ အကြဲခံႏိုင္တာ၊ မွန္ကိုေတာ႔ အကြဲမခံႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္နယ္ထဲလည္း ေရာက္ကေရာ ေမာင္မင္းႀကီးသား ေမာင္မင္းလြင္ ေခါင္းေပၚက မွန္ကို ခ်တဲ႔ၿပီး ေဒါသျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ ခါးေထာက္ၿပီး ဗမာလို လွမ္းဆဲပါတယ္။“ဟ…ေကာင္ေလး၊ ဟိုလက္ထဲမွာ ေသနတ္ႀကီးနဲ႔ဟ”“ဗမာစကား ဒီေကာင္ မသိပါဘူး ဆရာ။ ဒီဘက္ေရာက္ရင္ သူတို႔ ဘာမွ မလုပ္ရဲေတာ႔ပါဘူး”ေတာလမ္းေလးမွာ ခဏနား၊ ေျခမကို ပတ္တီးစည္းၿပီး ပစၥည္းေတြ တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္ႀကီးနဲ႔ ျပန္ခဲ႔ၾကပါတယ္။“ဟဲ႔…မင္းလြင္၊ ဆရာမ တစ္လွည့္ သယ္ခဲ႔ဦးမယ္”“ရပါတယ္ ဆရာမ၊ ဆရာမတို႔သာ ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္ခဲ႔ၾက”ဆိုၿပီး ဆရာမေတြ လိုခ်င္တဲ႔ ကိုယ္လံုးေပၚ ဧရာမမွန္ခ်ပ္ႀကီးကို ေခါင္းေပၚမွာ ရြက္ၿပီး သယ္လာေပးတဲ႔ တပည့္မ်ိဳး ယခုေခတ္မွာ ရွိပါေသးရဲ႕လား။
No comments:
Post a Comment